Της Μαριάννας Παυλίδου, ζωγράφου
και καθηγήτριας στο ΠΤΔΕ του ΔΠΘ στην Αλεξανδρούπολη
Στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε, έναν κόσμο Παγκοσμιοποίησης και μεγάλης ροής πληροφοριών σε κάθε πεδίο του επιστητού, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο ρόλος του δασκάλου στο σχολείο. Καινούριες γνώσεις έρχονται ν΄ ανατρέψουν τις προηγούμενες, κι όλα είναι ρευστά σ’ έναν κόσμο που συνέχεια αλλάζει…
Μπροστά σ΄ αυτή τη ρευστότητα καταστάσεων, ιδεών αλλά και οικονομικών δεδομένων, τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου στοιχεία που χρειάζονται για να επιτύχει δάσκαλος το έργο του είναι τα ακόλουθα:
1.Θετική σκέψη και ενέργεια και πίστη στις γενεσιουργές και αυτοθεραπευτικές δυνάμεις της φύσης…Οτιδήποτε αυτή δημιουργεί, το προικίζει με δυνάμεις αυτοσυντήρησης και επιβίωσης…
Έτσι και τα παιδιά είναι φύση καθαρή, στην οποία παρεμβαίνουμε για να της δώσουμε στοιχεία κοινωνικότητας και γνώση…Όμως, θα βρει μόνη τον δρόμο της…
2. Αγάπη και θέρμη για την παιδική ηλικία…Η αγάπη είναι το βασικό συστατικό όλων των πράξεων και σκέψεων που έχουν επιτυχή έκβαση…Αγάπη και πίστη στη δουλειά, το λειτούργημα, στην καθημερινή συντροφιά των παιδιών…
¨Μεγαλώνουμε¨ κι εμείς μαζί τους, είμαστε κάτι σαν ¨φύλακες¨ της ψυχής, για να μεγαλώνουν χωρίς στρεβλώσεις…
Ο δάσκαλος, με την προσωπικότητα και το παράδειγμά του, στηρίζει και προστατεύει παιδιά που δεν έχουν την απαραίτητη θετική στήριξη στην οικογένεια…
Παιδιά που έχουν ν΄ αντιμετωπίσουν στο σπίτι δύσκολες καταστάσεις, ή οποιασδήποτε μορφής προβλήματα.
3. Αυτό που μένει τελικά, είναι ότι στο σχολείο τα παιδιά ¨μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν¨. Το τι μαθαίνουν συχνά το ξεχνούν, όμως ο τρόπος να μαθαίνουν είναι κάτι που τους είναι απαραίτητο για την παραπέρα εξέλιξή τους…
4. Η προτελευταία παρατήρηση είναι ότι ο δάσκαλος δεν μπορεί πια να σταθεί στην τάξη ως αυθεντία με το κύρος που είχε κάποτε, διότι και ο ίδιος καταλαβαίνει σήμερα ότι δεν γνωρίζει βασικές αλήθειες…Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα έρχεται το σχολικό εγχειρίδιο ως ¨μπούσουλας¨ για την διδασκαλία και για να καλύψει την ροή της ύλης που ¨πρέπει¨ βασικά να διδαχθεί…
Μερικές γνώσεις είναι όντως στοιχειώδεις. Το πιο σημαντικό για μένα όμως, είναι να καλλιεργείται στα παιδιά η ικανότητα να είναι δημιουργικά, δηλ. να μπορούν να δίνουν δικές τους λύσεις, περισσότερες από μια στα προβλήματα που τίθενται…Αντί ο δάσκαλος να δίνει μια ¨αλήθεια¨, να γνωρίζει ότι ο στόχος είναι να μπορούν μόνα τους να ερευνούν, να τους αναπτύσσεται η περιέργεια, αλλά και η ικανότητα να είναι ενεργά με όλο τους το ¨είναι¨. Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με τα Μαθηματικά και την Γλώσσα. Τα κατεξοχήν δημιουργικά μαθήματα στο σχολείο είναι τα μαθήματα έκφρασης, τα μαθήματα της τέχνης (εικαστικά, μουσική, θεατρικό παιγνίδι, ποίηση), όπου το παιδί κινητοποιείται ολόκληρο και εκφράζει βαθύτερες πτυχές του εαυτού του, από τον πυρήνα της ύπαρξής του…Αυτόν τον πυρήνα πρέπει να ενεργοποιήσουμε.
΄Ως τώρα όμως ή δεν υπήρχε ο χρόνος λόγω ¨ύλης¨, ή ο χώρος λόγω ακαταλληλότητας ή η συνείδηση της σπουδαιότητας κάποιων μαθημάτων για την αρμονική ανάπτυξη του εσωτερικού κόσμου τα παιδιών.
Η ψυχή καλλιεργείται με ομορφιά, με επαφή με το ωραίο…Παντού υπάρχει ομορφιά, τάξη κι αρμονία στο σύμπαν, σημαντικό είναι να το δούμε εμείς πρώτα, για να μεταδώσουμε την συγκίνηση και τον ενθουσιασμό μας στα παιδιά…
Χωρίς συγκίνηση και ενθουσιασμό του διδάσκοντα, το μάθημα μπορεί να γίνει ¨βαρετό¨ και χωρίς ενδιαφέρον!
Τα παιδιά δονούνται από μια ζωτικότητα που καταπιέζεται στα πλαίσια της σχολικής τάξης, αλλά και έναν ζωηρό εσωτερικό κόσμο που περιμένει αυτό που θα τον βοηθήσει ν΄ αναδιπλωθεί, ν΄ ανθίσει...Αλλιώς η παιδική δημιουργικότητα μαραίνεται σιγά-σιγά…
Ο κόσμος μας, αυτός ο κόσμος ¨ο μικρός, ο μέγας¨ είναι γεμάτος ομορφιά και μαγεία, φτάνει να την αναζητήσουμε. Σίγουρα θα την ανακαλύψουμε αν έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά…
5. Και τέλος η Ψυχή! Αυτή είναι που χρειάζεται για όλα. Ψυχή και όραμα!
Τώρα που δεν υπάρχουν χρήματα, η ψυχή είναι το μόνο υλικό το οποίο διαθέτει ο δάσκαλος για να κάνει το μάθημά του. Να δίνει ο καθένας μας καθημερινά τον καλύτερο εαυτό του!!!
Αν δίναμε όλοι τον καλύτερο εαυτό μας σ΄ αυτό που κάνουμε, πώς θα ήταν άραγε η χώρα μας;…
